Akşam olurken, sabaha duyulan özlem kabarıyor içimde ve tutsak kalıyor dönüşü dünyanın, kendi ekseninde. İnsanlar görüyorum yıldızlar gibiler, düşecekler alın terinin peşine sabahleyin, ilk güneş parıltılarıyla. Yorgun gözler, ağaçlar suskun, tüm evren yeryüzüne küskün, hissediyorum. Nice savaşların yurdu Anadolu, rezil rezil dolanıyorum kapında. Yeter ki, yeter ki sen durma. Dön, dön, dön, dön… Akşam olurken; yıldızlar doğuyor, yoksa mavi mi ölüyor, kavramak zor. Ancak şunda kesin fikirliyim ki; ışıklar yeniden canlanıyor. Sohbetler gecenin rengiyle birlikte ortaklaşa bir iş yürütürcesine koyulaşıyor. Kaçak içiliyor yine sigaralar, çaylar kaçak. Kaçak işler de kapıda bekliyor, görebiliyorum. Yasal olmayan ne varsa geceye hasret bu topraklarda. Oysa gece, gündüze gebe sadece ve o da bunun farkında. Farkındalık yalnızca geceye mi özgü? Ya bizler? Ya bizler… Kötülüklere mi gebeyiz, geleceği allak bullak bir çocuğun bu durumdan habersizliği gibi binlerce acılara mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder