Ruhlar Renksiz

Bugün itibariyle üstün olabilir misin? Bunu kabul ediyorum. Sana karşı çok zayıf olduğumu hissettirdim. Açık verdim. Seninle mücadele taktiklerimi iyi geliştiremedim. Ve sen bunları kullanmak zorundasın. Bana acımanı da istemiyorum. Tüm tedbirleri gözden geçirmen gerekiyor. Bunu çok iyi biliyorum. Birde senin farklılığın var. Nasıl çözmek gerekir diye, seni sorguluyorum. Bu arayış içindeyim. Uzun nefesler alıyorum. Sende bir ölümsüzlük var. Ben ise bir ölümlüyüm. Ölüm dehşet bir şey, korkutuyor beni. Buna da yabancıyım. Titretiyor ellerimi. Titriyorum, tüylerim diken diken, ince uzun bir hat çizilmiş, kendinden akıveriyor. Bazen donuk, bazen sıcak geziniyor içimde. Ürkütücü bir renkte... Senin hırçınlığın var. Yaman bir akışın var. Engel tanımıyorsun. Engeller sana dayanmıyor. Geri dönüşü olmayan bir ilerleyişin var. Bu gücü kimden, nasıl alıyorsun? Kim yönlendiriyor seni? Nasıl bu kadar farklı oluyorsun? Kim yarattı seni? Kim büyüttü, kim... ? Gel git ler arasında boğuluyorum. Kararıyor gözlerim. Tükeniyor enerjim. Toparlanmam gerektiği çok açık. Yoksa yenilecek miyim? Bunları seziyorum. Başarı için akıcılık gerekiyor. Kalıpları kırmak, rengârenk çiçekleşmek... Güçlü olmak istedim artık. Ama çaresizdim. Bunu kabul ediyorum. Ağrıma gidiyor böyle yaşamak, ama yaşıyorum... Bir ben mi böyleyim? Ya diğer canlılar, ya diğer yaratıklar hepsi böyle mi? Açılmak istiyorum, mezarları delmek, gökyüzüne uzanmak ve seyretmek. Ya böyle olacak ya da... İnsanlar arasındayım. Hepsi böyle. Hepimiz böyle. Çok sıradan, kalıpları kırmamış. Renklere bürünmemiş, sadece elbiseleri renkli. Ve renkli olduklarını zannediyorlar. Ruhlar renksiz, yasta, çözümsüz, ölçüsüz... Umuda yolculuk yok, yaşam olduğu gibi devam ediyor, hep aynı ve sıkıcı. Tekrar, tekrarı getiriyor. Bir gün diğerine ne kadar benziyor. İşte bizim farkımız bu. Sen değişkensin, sen farklısın. Bizler neden böyleyiz? Evet, neden? Yaşamını, yalnızca itiraz üzerine kuran kişiler için, amaç diye bir kavram yoktur. Bu mu neden?