Her zamankinden daha beter bir gün, daha rezil, daha lanet olasıca... Sokakların beni yalnızlığa terkettiği, yalnızlıkların ise yüzüme bile bakmadığı kahrolasıca bir gün. Oysa ne umutlarla yürüdüm bu dar sokaklarda, hangi sevgi yüklü düşlerle koştum, hangi çığlıklarla düştüm... Eskidendi düşerken gülmek, acıyı unutup çocukça bir oyun havasında ağlamak. Yok artık karanlıklarda erkekçe oyunlar oynamak, korkuyorsam " korkuyorum... " Bu en rezil dakikalarda, annesini kaybetmiş bir çocuğun annesini bulma sevincine şahit oluyorum ve en az o çocuğun yüzündeki tebessüm kadar gülümsüyorum bende. Koşup sarılıyor sıkıca annesine büyük sevinçler içinde; oysa az önce annesini kaybetmiş bir çocuktu o. Nasıl ağladığını bana bile unutturdu o an ki sevinci. Kimseler, kimseler görmedi, yalnızca ben gördüm. Kayıp bir sevginin nasıl umutla beklendiğini..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder