Uzun zamandan beri geceleri uyuyamanın verdiği rahatsızlıkla yazıyorum bu satırları. Kaç ay oldu bilmiyorum, artık geceleri uyuyamıyorum. Her gün sabah kuşların ötüşünü duyuyor, güneşin yavaş yavaş şu pencereden içeri izinsizce girişini seyrediyor, sessizliklere boğuluyorum. Bugün de aynı şekilde rutin bir halde devam ediyorum bunları yapmaya. Şarkılar ise gecenin sessizliğini alçaltan tek seçeneğim. Yağlı, simit, poğaça satan küçük çocuklar her zaman ki yumuşak ses tonlarıyla bağırıyorlar; "Yağlıııı" bunu duymaktan bile sıkıldığımı fark ediyorum. İlk günler farklı geliyordu oysa, bir hafta boyunca gelecekleri saati öğrenip şarkılarımı bile susturuyordum. Son günlerde geçip geçmediklerini bile anımsamıyorum. İlk gün ışığına merhaba demekten bıktığımı ayrımsıyorum. Anlıyorum ki sabahlardan da bıkılırmış...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder