Bir Ömre En Çok Bir Aşk Sığar

Biliyorsun yaşanmayan duygulardır en çok insanda özlemler uyandıran. Oysa bu özlemlerin yaşandığında seni nasıl yaraladığına da bizzat tanık oluyorsun. Ne yalan söyleyeyim anlattıklarından bende arta kalan sadece sana biraz üzülmekti. Oysa şimdi hayallerimi yönlendiren o büyük düşün sahipliğine kuşananların ne büyük bir çıkmazda olduklarını görüyorum, hayır görmüyorum adeta yaşantılarımızla mağrur kalıyorum. Biz seninle benzer iyiliklerin ortak suçlularıyız. Aynı yanılmışlıktı ömrümüzün altına imza atan. Yoruldum ve en çok korktuğum bir daha sevebilir miyim? i kendime sorduğumda aldığım yanıt oluyor. Şunu bilmeni istiyorum “bir ömre en çok bir aşk sığar” Gerisine asla yer yoktur. Çünkü o kadar sıradanlıklar var ki hayatımızı yönlendiren, sadece bir kez yüreğimizin onları kandırabileceği kanısındayım. Bir kez uzattım elimi gül koksun diye bedenlerimiz. Ama yanıldım ve hep yenildim. Şimdi içsel bir ölümden arta kalan bedenimi taşımanın yorgunluğundayım. Ve söyleyeceklerim bitmek üzere hayatım gibi... Ben sevdayı öğrendiğim ustalarımı haykırışlarla uğurladım sonsuzluğa. Ama şimdi görüyorum ki onlar hep birer yalnızı yaşamışlar. Çünkü şimdi onların bıraktığı kılıcı kuşananlar; deryalar kadar uzaktırlar sevdaya... Oysa bir tek, sevdanın önünde eğildi ince ve bir bir düşen bedenleri, bir tek ona çekemediler kılıçlarını. Sevda mevsimine getirmek için dünyayı, yürüdükleri o macera şimdi mide bulandırıcı bir kirlilikle pazarlanıyor, demli çaylar eşliğinde... İşte Gözüm sanırım ikimizin ortak acısı burada. Çünkü biz burada durulduk. Burada anladık bu hayat, bu sevda daha fazla yol kat edemez. Bu kadar suçlu iş başındayken. Haydi, susalım şimdi! Nasılsa aynı denize akıyor ve akacak nehirlerimiz, nasılsa aynı yanılgılara kanıyor yüreklerimiz. Haydi, sus ve sadece sabahı bekle. Nasılsa kızıllığın tekrar dağları şenlendirmesi yakındır, ben görmeyecek olsam da... Saatlerce süren bir susuşu yaşadık son kez. Sonra sırtlanıp aramızdaki mesafeyi kimsesizliğimize doğru yürüdük, tek kelime etmeden...